Hayalet Kalp çok uzun zamandır rafımda okunmayı bekleyen bir diğer kitaptı. Karantina günlerinin en güzel yanı sanırım bu oldu. Kitaplara daha çok vakit ayırmak ve raftaki okunmamış kitapları bitirmek.

Kitabı her elime aldığımda, fark etmeksizin çevirdiğim sayfaların sonunda sayfa sayısına baktığımda, "buraya ne zaman geldim," diyordum. Kitabın dilini ve akıcılığı çok sevdim. Ama sonu beni pek tatmin etmedi. Kitapta çok güzel mesajlar var. On iki yaşında bir kızın hayranlık uyandıracak cinsten zeka ve cesareti vardı. Suzy, diğer çocuklardan çok farklıydı.

"Çünkü bazı kalpler yalnızca dört yüz on iki milyon kez civarında atar. Rakam büyük görünebilir. Oysa işin gerçeği, bu sayıyla on iki yaşınızı bile zor görürsünüz." (9. sf.)

Hayalet Kalp, on iki yaşında bir kızın çok sevdiği bir arkadaşını kaybetmesiyle başlıyor. Ölümünün 'durup dururken' olmadığını, bir sebebi olması gerektiğini düşünüyor. Bir gün okul gezisinde denizanaları hakkında açılmış bir sergiye rastlıyor. Ve bu konu çok ilgisini çekiyor. Arkadaşı Franny'nin denizanası sokması üzerine hayatını kaybetmiş olabileceğini düşünüyor ve bunun peşinden gidiyor. Araştırmalar yapıyor, denizanaları hakkında belki de büyüklerin bile bilmediği pek çok şey öğreniyor.

Kitapta pek çok klişe de mevcuttu. Örneğin; Suzy, kanımca farklı olması gerekçesiyle okulda diğer arkadaşları tarafından dışlanan bir çocuktu. Franny'den başka bir arkadaşı yoktu ki onu da hayatını kaybetmeden önce kaybetmişti zaten.

Kitap bana göre biraz yarım bitti. Hatta son sayfayı çevirdiğimde, "nasıl ya, devamı yok mu?" dedim.
Örneğin, Justin'le daha sonrasında neler olduğu konusu yarım kalmış gibiydi. Bu kısmı belki az çok tahmine bırakmış olabilir yazar ama Dr. Bacak'tan daha sonrasında hiç bahsetmiyor. Suzy'nin denizanaları hakkında yola çıkmak istediği seyahat de yarım kalıyor. Havalimanında bir anda aklına "belki de gerçekten durup dururken olmuş bir ölümdür," diyor... Eee, noldu şimdi? Nerede o farklı, cesaret tutkunu kız? Bir anda düşüncesini değiştiren şey uçağa binememesi mi olmuştu? Giriş gelişme olmuş da sonuç olmamış maalesef.

Kitap birçok dalda ödüle aday, Ulusal Kitap Ödülleri'nin de finalisti olmuş. Güzel bir cesaretlendirici öyküye sahip ama benim için sonu tatmin edici olmadı. Kitaba üç puan verdiğime bakmayın, sonunu pek sevmesem de kitabı genel anlamda çok sevdim. Bence siz de bir şans verebilirsiniz.